Nie ma idealnych rodziców, nie ma idealnych dzieci. 

Coz. Ta smutna prawda czasem nie jest tak oczywista, jak nam się wydaje . I w relacjach społecznych, zwłaszcza tych bliskich, rodzinnych, np. między dzieckiem a rodzicem,  może nadal pokutować swoiste wyobrażenie , fantazja o tym , że a może jednak w mojej relacji zdarzy się ten cud ideału .,. Niestety. ..

Ten czas, gdy zasłona większej lub mniejszej iluzji opada, bywa w relacjach różny..

Zazwyczaj z mojej obserwacji wynika, że zdrowym rozwiązaniem jest stopniowe sprawdzanie, swoiste badanie i wzajemne dopasowywanie się świadomych i realnych oczekiwań i wyobrażeń w relacji. Wiadomo, że po obu stronach w relacji także rodzic i  dziecko mogą nastąpić pewne nieporozumienia,  a po stronie rodzica wręcz  niewłaściwe wymagania czy nieuwzględnianie indywidualności dziecka z różnych przyczyn wynikające..

Ważne, aby tych nieporozumień było mniej aniżeli  troski wyrażanej przez świadome, refleksyjne działanie dla rozwoju dziecka . Świadomość siebie u rodzica tj swoich reakcji emocjonalnych i umiejętne naprawianie nieporozumień leżą przede wszystkim po stronie rodzica. Ale do pewnego momentu .

Wraz z osiągnięciem pełnoletniości przez dziecko za jakość relacji odpowiadają dorosły i dziecko nazwajem wobec siebie.

Czyli tak, jak w relacjach dorosły - dorosly .

Jest to kluczowa, ale i trudna  zmiana , czasem dla obu stron.

Dla młodego dorosłego wyzwaniem rozwojowym jest wejście na drogę niezależnego działania , wzięcie pełnej odpowiedzialności za swoje dorosłe wybory.

Mogą się tutaj pojawic różne formy obrony przed niepokojem z tym związanym  takie jak np. lokowanie na zewnątrz przyczyn trudności w tym zakresie.

Pogodzenie się z przeszłością i różnymi niedostatkami rozwojowymi, akceptacja tej nie idealnej  przeszłości, także w relacji z najbliższą osobą nieidealną mama czy tatą. Sprawdzanie, co  jest dobre w tej historii  w tej relacji, za co można być nawet wdzięcznym, a co uznać za obszar mniej istotny w relacji i w relacji z samym sobą,

W procesie psychoterapii ważne jest indywidualne dotarcie do tego stanu pogodzenia się z własną ścieżką rozwoju, nieidealnym surowym, czy innym   rodzicem, także bólem z tym związanym oraz odkrycie własnej niepowtarzalnej odpowiedzi na pytanie jakim synem czy jaką córką chcę być teraz w tej dorosłej relacji ? I tutaj świadomość siebie , swoich ograniczeń, ale też możliwości, ustalenie , uwzględnianie własnej odmienności i drugiego człowieka, czyli rodzica, w drodze do porozumienia z nim i pogodzenia z samym sobą  są istotne.

Mój punkt widzenia na ten ważny temat starałam się przedstawić podczas rozmowy w ubiegłą sobotę 22.02.25 na antenie Pytania na Śniadanie 🙋

https://www.facebook.com/100064688378210/posts/1077119501120986/?mibextid=rS40aB7S9Ucbxw6v